Mei 2007: 24 weken
Rufus vindt het in de polder heerlijk, vooral als er een stevige wind staat. Hij loopt dan met een verende tred en zijn kop opgeheven het liefst tegen de wind in. Tijdens een van deze wandelingen staat hij weer plots stil brengt zijn kop naar beneden en heft zijn rechtervoorpoot op. Als ik in de richting kijk waar Rufus naar wijst, zie ik niets anders dan een sloot met een rietkraag. In de rietkraag zal dan wel iets zitten, maar het blijft voor mijn ogen verborgen en ik kan ook geen geritsel horen. Als Rufus naar voren schiet flitst er een dier weg, wat het nu precies is kan ik zo snel niet zien. Het zal wel een rat, mogelijk een wezel of zo zijn geweest. Ratten zijn meestal niet zo snel als het dier wat nu wegschoot, althans dat ik heb nog niet eerder gezien. Af en toe vergist hij zich ook wel. Op ongeveer een honderd meter van ons af ziet hij een merel en sluipt hij er op af. Deze keer doe ik weer eens met hem mee, want ik heb al gezien dat het een stukje wapperend landbouwplastic is dat uit de grond steekt, met het formaat van een merel. Pas als we op zo´n vijf meter van het stukje plastic genaderd zijn bemerkt hij zijn vergissing.
Soms kan Rufus een tijdlang tegen de wind in over de akkers heenkijken. Ik neem aan dat het voor hem dan niet om een esthetische ervaring of beleving gaat. De wind draagt dan waarschijnlijk heel veel geuren mee, wat voor hem heel interessant is. Nou ja, voor Rufus kan dat natuurlijk wel de betekenis van een esthetische ervaring hebben. Ik vraag me toch wel eens af wat hij belangrijk vindt. Regelmatig neemt hij iets van een wandeling mee. Dat kan een plastic flesje AA-drink zijn, of een beertje wat hij in de struiken ontdekt heeft, maar evengoed een stukje wortelstelsel van een plant. Als we dan terug thuis zijn deponeert hij het gevondene ongeschonden bij de garagedeur.
Bij een klein rondje Hollandsche Hoeve belandt Rufus in een dichtbegroeide ondiepe greppel. Hij vermaakt zich er kostelijk, doodzonde dat ik geen videocamera bij me heb. Aanvankelijk zie je enkel de witte vlag van de staart van Rufus af en toe heen en weer wapperen boven het gras uit. Wat later rent hij iedere keer al hoog omhoog springend door de greppel heen en weer. Zoals het een goede Heidewachtel betaamt, weet hij zich doornat en verschrikkelijk vies te maken terwijl het prachtig zonnig en droog weer is. Op dezelfde plek een dag later opent Rufus de jacht op een stel veldmuizen. De muizen schieten alle kanten op en zoeken hun heil in een veldje met hoog gras. Rufus rent erachter aan en is enkel nog maar zichtbaar als hij hoge sprongen maakt en soms al draaiend in de lucht boven het gras en pluimen uitspringt. Voor zover ik kan nagaan vangt hij er geen.
Als ik zit te werken heeft Rufus er een handje van om op zijn eigen manier aandacht te vragen. Wil hij uit, dan stoot hij met zijn snuit tegen de zijkant van mijn linkerbeen en gaat dan bij de deur staan. Wil hij gewoon aandacht en voelt hij zich wat zielig, legt hij zijn kop op mijn benen en gaat soms tegen mijn bureaustoel aanstaan of kruipt met zijn voorpoten op mijn schoot. Rufus verwacht dan dat hij achter zijn kop en op zijn borst wordt geaaid en gekrabd.
In het weekend nog even naar het strand geweest, wat voor Rufus weer een goede oefening is om mensen en andere honden te leren negeren. Dat lukt hem nog niet helemaal, maar op het terras gedraagt hij zich voorbeeldig. Hij ligt onder de tafel of naast me en laat andere honden gewoon blaffen zonder er op te reageren.
Mei 2007: 25 weken
Na enkele weken uiterst rustig gedrag van Rufus, is hij vandaag wat hyper. Tijdens de avondwandeling schiet hij alle kanten op en ieder takje wat hij tegenkomt is voor hem reden om allerlei bokkesprongen te maken. Ook aan de lange lijn is het merkbaar. In het algemeen houdt Rufus goed rekening met de lengte van de lijn. Vandaag geeft hij ook na de 15 meter vol gas, met als gevolg dat de lijn (en mijn pols) hevige schokken moet doorstaan en dat Rufus een buiteling maakt als hij in volle vaart wordt tegengehouden. En dat gebeurt niet één keer, maar verscheidene malen achtereen. En dan weer naar mijn gevoel heel strijdig komen we een haas tegen, waar Rufus nauwelijks aandacht aan besteed. Hij kijkt er wel naar met een zwaaiende staart, maar maakt geen aanstalten er achteraan te gaan.
De rest van de week is Rufus weer het zonnetje in huis, binnen is hij rustig, lief en aanhankelijk en buiten luistert hij goed. Zelfs als hij een enkele keer los loopt komt hij direct terug als hij geroepen wordt. Buiten gaat hij overigens nog steeds uit zijn dak, maar niet zo ongecontroleerd als afgelopen maandag.
Nog steeds is karton verscheuren een aangename bezigheid voor Rufus, hij vindt het heerlijk om een kartonnen doosje geheel te analyseren en te ontleden. Hieronder een 1-minuutfilmpje:
De laatste dag van de puppycursus is nu achter de rug en de cursus is met een certificaat afgesloten. Had ik aanvankelijk het idee om na de puppycursus over te stappen naar de reddingshondentraining, daar ben ik nu toch wat van teruggekomen. Hoewel Rufus het heel goed doet en dat we het afgelopen half jaar samen een prima relatie op hebben weten te bouwen, vind ik dat hij nog niet voldoende onder appèl staat. Dat ligt niet aan Rufus, maar aan mijn vaardigheden op dat vlak. Om daar aan te werken kies ik ervoor de stappen naar de reddingshondentraining wat kleiner te maken en eerst de vervolgcursus elementaire gehoorzaamheid bij de KC Zeeland te volgen. Op pinkstermaandag loopt Rufus zo´n 3 kilometer los, zonder enig probleem: het is genieten om hem dan bezig te zien. Op het smalle paadje waar ik altijd met hem oefen om aan mijn been te blijven lopen, doet hij dat ook los. Wel steeds omhoog kijkend van: "Mag ik nou weg?". Als ik hem dan vrij geef blijft hij wisselend vlak achter me, naast me en soms wat voor me lopen. Als hij vooruit loopt blijft hij op een afstand van 4 tot 5 meter wachten tot ik gepasserd ben en sluit dan weer aan. Pas als we in het wijde polderlandschap komen neemt hij meer afstand. Nou ja 3 kilometer loslopen: ik loop 3 kilometer en Rufus legt er naar schatting 9 af. De vuilnisophaaldienst is er niets bij, Rufus brengt dode waterhoenen, dikke takken, ondefinieerbare dingen waaraan niet meer te zien valt wat het oorspronkelijk is geweest en wat al niet meer. Tot mijn verbazing duikt hij niet alleen in de sloten, maar met evenveel gemak springt hij over sloten heen die een paar meter breed zijn. Op die manier is hij snel terug bij mij als hij een eind over de - braakliggende - akker heeft gerend achter vogels aan. Het is ook verbazingwekkend dat hij zo snel opdroogt en dat het vuil als het ware van hem afvalt. Tijdens de wandeling is Rufus niet om aan te zien. Zijn vachttekening is bijna niet meer te zien en het enige wat nog zichtbaar is in zijn snuit, zijn de glinsterende ogen. Het is één natte bonk modder, prut en viezigheid. Als we in de bewoonde wereld terugkomen en hij weer - zonder te moeten roepen en beloningsbrokjes te moeten gebruiken - aangelijnd is, ziet hij er na 10 minuten al wat geciviliseerder uit. Tegen de tijd dat we thuis zijn, zijn het enkel zijn poten en snuit die nog wat viezig zijn.
Juni 2007: 26 weken
Vandaag is Rufus een half jaar oud. Klik hier voor een terugblik in verhaalvorm. De afgelopen week laat Rufus zich van zijn beste kant zien, hij luistert goed en doet alles wat je hem vraagt. Met hem wandelen is een feest, hij rent heen en weer en komt gelijk als je hem roept. De laatste dagen weer wat minder, hij moet dan toch nog even hier en daar ruiken voor hij echt komt. Maar we weten nu in ieder geval dat hij het kan, dus blijven we gewoon dooroefenen.
Tijdens een wandeling op de braakliggende akker, een ware woestenij met lekker veel opgedroogde blubber, spannende begroeide bulten is Rufus in zijn element. Het begint al vlak voor de akker bij een grote waterplas waar een gezin eend zich ophoudt. Vader en moeder eend ontwaren Rufus en lokken hem uit de tent om hun kroost de gelegenheid te geven om naar de overkant in het riet te gaan schuilen. Ze vliegen onbeholpen op en neer uit het water met veel geplons en gedoe. Rufus tuint erin en gaat ze in het water langs de rietkraag er achteraan. Hij heeft geen oog en oor meer voor mij. Pas - in mijn beleving - een hele tijd later rennend in en uit het water om maar dichterbij vader en moeder eend te komen, komt hij met de tong op de grond weer terug.Wat me eigenlijk nog niet eerder opgevallen is en wat even later weer opvalt is, dat er dan geen blafje uit zijn keel komt. Hij is dan heel geconcentreerd en intensief bezig. Als we uiteindelijk op de akker aanbeland zijn blijft Rufus goed in mijn buurt. Als de wildernis erg groot wordt met heel veel distels geeft hij er de voorkeur aan vlak achter me te lopen, zodat ik een pad voor hem maak (althans dat denk ik). Plots schiet hij weg en een paar meter verder vliegt er een grote fazant op, waar Rufus achteraan rent. Tegelijk met de fazant vliegt er ook een reiger en nog wat ander gevogelte op, maar daar besteedt hij geen aandacht aan. Als de fazant wat hoogte heeft bereikt keert Rufus weer terug. Op de terugweg vertrekt hij weer ineens zonder enige vooraankondiging. Een haas of een konijn, ik kan het verschil door de afstand niet helemaal goed zien. Het looppatroon doet eerder aan een konijn dan een haas denken. Het dier maakt geen zigzaggen maar loopt rechtdoor, maar het hopt weer niet als een konijn en voor zover ik het kan zien heeft het lange oren. Rufus rent er achteraan en haalt het nog in ook, na een paar tellen er schuin vlak achter te rennen buigt Rufus weer af en keert tot mijn verbazing weer terug. Ik had al visioenen dat ik weer allerlei listen moest verzinnen om hem terug te krijgen. Voor die ochtend vind ik het weer genoeg en neem de kortste weg terug naar huis met een weer verschrikkelijk vieze Rufus aan de lijn. Thuis na een flinke spoelbeurt en alle klitten en ongerechtigheden uit oren, staart en vacht verwijderd te hebben, krijgt hij nog een varkensoor. De daarop volgende uren is hij van de wereld vertrokken: Rufus is afgepeigerd en vergeet zelfs dat het etenstijd is.
Rufus heeft weer een paar dagen achter de rug met hazen, konijnen en fazanten achtervolgen op de akker. De andere wandelingen laten we hem nu een tijdje niet onaangelijnd lopen. Aan de lange lijn gaat het weer prima, hij heeft af en toe nog wel even een klein rukje aan de lijn nodig om hem op commando te laten komen. Over het algemeen is het verbale commando echter veelal voldoende om hem te laten komen. Hij gaat pas weer onaangelijnd mee, als dat laatste rukje echt helemaal niet meer nodig is.
Vandaag krijgt Rufus enkel maar ´s ochtends eten, vanavond moet hij naar de dierenarts om de twee melkgebithoektanden (wat een mooi woord voor scrabble) in de bovenkaak te laten verwijderen. Al een hele week trekken en wrikken we eraan in de hoop dat ze wat losser gaan zitten. Overigens vindt Rufus dat prima, hij vindt het zelfs prettig als we dat doen vooral met van die lekkere dikke werkhandschoenen. De hoektanden blijven echter muurvast zitten.
Op de derde foto hierboven zijn de getrokken tanden van Rufus te zien. Ze zaten nog heel erg vast. Rufus heeft een en ander prima doorstaan. Volgens de dierenarts beschikt Rufus over een rustig en evenwichtig karakter, hij laat het hele gebeuren zonder enig probleem en zonder protest over zich heenkomen. Momenteel ligt hij in zijn bench uit te slapen, pas morgenochtend mag hij eten.
Rufus keert op bovenstaande foto´s geheel geel verkleurd terug van het jakkeren door de velden en akkers. De bloeiende kamille is de oorzaak van zijn verkleuring. Zelfs na een wasbeurt met shampoo, is de gele kleur er nog niet van af.
We komen in de polder nu hazen tegen die aanzienlijk sneller zijn dan het exemplaar van vorige week. Rufus kan ze nu niet bijhouden, laat staan inhalen. Het valt op dat hij op de akker en in de velden beheerster met zijn energie omgaat. Als hij losloopt in de Hollandsche Hoeve en ik hem terugfluit als hij uit het zicht is, dan komt hij met veel geweld aangestormd. Soms zo hard dat hij een bocht niet goed kan maken en al buitelend in het struikgewas verdwijnt voordat hij voor me zit. Op de akkers maakt Rufus ook scherpe wendingen, maar blijft dan goed op de been. Ondanks de snellere hazen blijft hij onverdroten doorgaan om vogels en dieren op de akkers na te jagen. Was hij een paar weken geleden nog bezeten van merels. De eenden, reigers en andere vogels in de buurt daar schenkt Rufus geen aandacht meer aan, die horen voor hem kennelijk bij de aankleding van de buurt. Als hij zo druk bezig is in de polder, moeten we er echt op letten dat het niet al te lang duurt. Rufus weet van geen ophouden. Na een kwartiertje dan breken we af en wandelen we in een rustig tempo weer terug naar huis.
Als we het goed gemeten hebben heeft Rufus nu op de leeftijd van 6 maanden en 1 week de maximale schofthoogte van 56 centimeter bereikt. Als hij nu nog doorgroeit dan voldoet hij niet aan de rasstandaard van de Heidewachtels, niet dat dit voor ons nou zo´n probleem vormt. Persoonlijk houd ik niet zo van categorieën en standaarden. Volgens de dierenarts heeft Rufus zijn sterkste groeispurt gehad en zal hij nu met name nog de stevigheid en de borstomvang toenemen. We zullen het zien, tot nu toe heb ik nog weinig kunnen vinden over de verschillende fasen in de lichamelijke ontwikkeling van Heidewachtels en hoe lang het duurt voordat ze uitgegroeid zijn.
We hebben de schofthoogte niet goed gemeten. De schofthoogte van Rufus is 54 centimeter. We zijn weer even een stapje terug gegaan met het loslopen. Nadat hij een hele tijd prima reageerde op verbale commando´s en de fluit, gaat dat weer wat achteruit. Hij komt wel, maar met omweggetjes en nog even hier en daar snuffelend. Een enkele keer uitdagend achterom kijkend en dan eerst nog een eindje doorlopen voordat hij terugkomt. Iedere keer als hij dat doet gaat hij direct weer aan de lange lijn. Rufus baalt dan als een stekker en kijkt dan voortdurend omhoog of hij toch niet alsjeblieft los mag. Nu gaat hij een week lang aan de lijn zonder loslopen en oefenen we het terugkomen zonder te dralen. Karton is nog steeds een feest voor Rufus, vooral als het een grote stevige doos is waarin hij kan liggen. Daar kan hij zich een paar dagen lang goed mee amuseren.
Rufus blijft hardnekkig het gezelschap zoeken van Bobo en Boema, volhardendheid en uithoudingsvermogen is dan ook een kenmerk die in de rasstandaard staat aangegeven. Onze poezen hebben in dat opzicht wel iets van Heidewachtels.
Juni 2007: 28 weken
Gezien alle activiteiten op het eind van het studiejaar kan ik weinig tijd vinden om de site bij te werken. De dagelijkse wandelingen met Rufus schieten er echter niet bij in. Dat was ook één van de redenen om een hond te nemen. Hij gaat nu aan de lange lijn mee, daarmee ben ik vorige week ook wat stapjes terug gegaan: ik geef enkel het commando ´kom voor´ of 2 fluitstoten als hij toch al mijn richting opkomt. Nu zitten weer ongeveer op het niveau van 3 weken geleden. Aan de lange lijn reageert Rufus redelijk goed op de commando´s, af en toe draalt hij nog even en heeft hij een rukje nodig om het commando op te volgen. Zolang dat nog nodig is blijft hij aan de riem. Een heel enkele keer mag Rufus ongelijnd de akker op of de polder in. En dat weten we dan ook, bij terugkomst zijn meerdere stevige spoelbeurten noodzakelijk om hem weer toonbaar te krijgen. Hij geniet er verschrikkelijk van en zorgt er voor dat hij mij niet uit het oog verliest. Zwemmen daar taalt Rufus niet echt naar, als er iets in het water gegooid wordt gaat hij er wel in. Hij maakt dan allerlei rare bokkesprongen, maar tot zwemmen komt hij niet. Echt dol op water is Rufus dus niet en om hem te laten zwemmen, zullen we zelf ook het water in moeten denk ik. Dat bewaren we maar voor tijdens de vakantie.
Afgelopen week blesseert Rufus zijn schouder. Hij ligt op zijn kussen en ziet Bobo en Boema buiten lopen. In een sprint wil hij naar hen toe, maar de schuifpui staat maar een klein stukje open. Hij knalt met zijn linkerschouder tegen de schuifpui op en lanceert zichzelf de achtertuin in. Een jammerlijk gepiep met als gevolg. Zo hard en aanhoudend dat de buren al onderweg zijn om te kijken wat er aan de hand is. Bij de minst geringste beweging piept en jankt hij dat het door merg en been gaat. In de loop van de middag wordt het wel minder, maar Rufus kan niet goed steunen op en bewegen met zijn linkervoorpoot. Knijpen in zijn poot vormt geen probleem, voor alle zekerheid toch maar een bezoek aan de dierenarts. De aanhechting van de spieren aan de linkerschouder zijn pijnlijk en mogelijk dat er een scheurtje inzit. Rufus mag 3 dagen niet of heel weinig wandelen en krijgt pijnstillers mee. Als hij na 5 dagen nog last heeft van zijn schouder, moeten er foto´s gemaakt worden.
Een stoere hond is Rufus niet echt blijkt nu. Hij vindt zichzelf heel erg zielig en zoekt steeds ons gezelschap op, dat doet ie toch al, maar nu wel heel opvallend. Het liefst zou Rufus een hele dag op op schoot liggen. Je hoeft maar even op de grond te gaan zitten en hij nestelt zich direct tussen je benen. ´t Is tenslotte ook nog een jonge hond, we hebben hem wel op een gegeven moment duidelijk gemaakt dat het piepen nou niet zo´n geweldig communicatievorm is. En Rufus begrijpt dat, hij piept enkel nog maar als hij echt een verkeerde beweging maakt.
De hele familie is zaterdagavond weer bijeen geweest. Het is te merken dat Rufus nu ouder is. Aanvankelijk is hij weer superblij en springt ondanks zijn geblesseerde schouder heen en weer. We laten hem als er mensen binnenkomen voortdurend zitten of liggen, hij komt nu wel aanzienlijk sneller tot rust en voor de rest van de tijd ligt hij overal en nergens en is heel rustig.
Rufus heeft waarschijnlijk geen pijn meer, hij piept en jankt in ieder geval niet meer. Het hinkepoten is weliswaar grotendeels over, maar het lopen gaat nog niet echt soepel. Hij wil wel meer lopen en liefst hard, maar dat houden we maar tegen. Eén keer per dag laten we hem even voor enkele minuten aan de lange lijn, waar hij van geniet: hij schiet alle kanten op. De training van het riemlopen mag straks weer opnieuw beginnen vrees ik.
Als een van ons weg gaat, weet Rufus niet hoe snel hij naar het raam moet, om te bekijken waar naar toe. Rufus heeft al goed door dat als ik mijn autosleutels en mijn tas en/of laptop pak, dat ik zonder hem vertrek. Eigenlijk weet hij het al als ik spullen in mijn tas stop, heel vaak gaat Rufus op zulke momenten al uit zichzelf naar de bench.
Juni 2007: 29 weken
De vakantiespullen liggen klaar in de garage en Rufus voelt dat er iets gaande is. Hij katert heen en weer tussen de garage en de woonkamer en weer terug. Hij weet er geen eind aan, als Bobo en Boema naar het dierenpension worden gebracht is hij helemaal uit zijn doen. Rufus zoekt hen overal en kijkt voortdurend in de tuin op de vaste plekjes waar ze meestal zitten. Op de dag dat we vertrekken is het helemaal vreemd voor hem: geen poezen en overal spulletjes die nog in de auto gezet moeten worden.
Om kwart over twee ´s middags vertrekken we uit een een nat, druilerig en koud Goes, richting Zuiden. Onze eerste stop is in Mulhouse in het oosten van Frankrijk vlak aan de grens bij Zwitserland. We overnachten daar in een F1-hotel. Rufus heeft de reis er naar toe prima doorstaan. In de auto hoor je of zie je hem niet. Hij ligt het grootste gedeelte van de tijd te slapen in zijn bench. Om de twee uur stoppen we en krijgt hij de gelegenheid om op grasveldjes en terreintjes die voorhanden zijn wat rond te lopen en zijn behoefte te doen. Als we koffie drinken of eten ligt hij rustig onder onze stoel of tafel. In het hotel slaapt Rufus bij ons op de kamer, anders dan tijdens de wintersport blijft hij nu liggen op zijn kleedje naast het bed. ´s Nachts kun je wel eens een lik over je gezicht krijgen, maar daar blijft het dan ook bij. Hij doet geen pogingen om op het bed te gaan liggen. Even in het begin is dat wel het geval, het is dan goed merkbaar hoe belangrijk commando´s zijn. We zijn geneigd om te zeggen dat hij van het bed af moet gaan: ga eraf! Voor Rufus betekent zo´n zin, dat ie moet gaan liggen, wat hij dan ook prompt doet. Al snel heeft hij echter in de gaten dat het niet de bedoeling is, om op het bed te komen.
De volgende dag rijden we door Zwitserland naar Italië, met als eerste bestemming de stadscamping van Milaan: Città de Milano. Hadden we de vorige dag last van files, in Zwitserland gaat het tot de Italiaanse grens ongekend vlot. Het geprak door Basel is verleden tijd, in mum van tijd zijn we ver voorbij de stad. Het scheelt zeker drie kwartier tot een uur! Vlak voor de Sint Gotthardtunnel komen we in een file terecht en we zijn de afslag naar de pas al voorbij, dus hebben geen keus. Tengevolge van een ongeval is de tunnel afgesloten, waardoor in de loop van de tijd een file ontstaat van 25 kilometer. Wij staan 1,5 kilometer van de tunnel stil. Rufus heeft er geen problemen mee, een wandelingetje over de snelweg is ook leuk.
Italië het land van nieuwe, interessante en lekkere geurtjes, van rare beestjes die er zijn en dan ineens weer niet, van een warm zonnetje en aangename briesjes in de avond. Maar ook het land van takken met gemeen scherpe doorns, agressief aanvallende straatkatten en stranden waar je niet op mag komen. Gelukkig dat er een baasje en vrouwtje in de buurt zijn om stekels uit je voetzool te halen en agressieve katten te verjagen.
Op de camping in Milaan maakt Rufus kennis met het fenomeen kamperen en tent. We zijn reuze benieuwd hoe hij en wij het zullen doorstaan. De eerste keer dat we de tent opzetten laten we Rufus in de bench, hij volgt alles nauwgezet. Vooral het oppompen van de Karstentent vindt hij heel erg interessant. Omdat we slechts één nacht blijven wordt de voortent, de luifel en de tarp niet opgezet. Als we klaar zijn is het eerste wat we doen een rondje met Rufus. Eerst natuurlijk snuffelen aan de tent voordat het verkennen van de omgeving van start gaat. Rufus heeft er weinig moeite mee om duidelijk te krijgen dat het niet de bedoeling is om op het campingterrein zijn behoefte te doen. De directe omgeving van de camping is niet zo uitnodigend voor Rufus. Bij de tent blijft Rufus aan de lijn, we hebben een pin met een lijn van 5 meter. De pin krijgen we niet goed in de grond, maar de lijn doet goede diensten. Rufus komt ogen, oren en neuzen te kort. Van vier verschillende kanten krijgt hij prikkels. Er lopen mensen langs, honden, vogeltjes vliegen voorbij, allerlei geluiden vanuit verschillende hoeken en natuurlijk heel veel geurtjes; teveel om op te noemen. Rufus is heel alert, draait voortdurend met zijn kop alle richtingen op, maar blijft verder opmerkelijk rustig. De nacht brengt Rufus door in zijn bench in de tent.
Meer Rufus op vakantie, op de volgende pagina
