Vrijdag 30 oktober 2020
Ruby neemt wekelijks een halve kilo toe in gewicht.
Ook deze week, dus kan ze weer wat meer vlees krijgen. Daar is ze vast heel blij mee.
Op het eind van de ochtend is Ruby in een kroelbui. Als ze op mijn schoot ligt, neemt ze het er uitgebreid van. De ene keer rolt ze zichzelf helemaal op, dan ligt ze van arm tot arm, hangt ze over één arm of ligt ze languit in de lengte van mijn lichaam in mijn ogen te kijken. Tijdens het aaien, slaakt ze af en toe een diepe zucht en regelmatig kreunt ze van genot. Als ik na 20 minuten het voor gezien houd met het aaien en knuffelen, vindt Ruby het nog lang niet genoeg.
Het wandelen aan de lijn gaat al heel wat soepeler dan de afgelopen weken. Ruby schiet niet meer alle kanten op. Ze loopt nog niet de volle 12 minuten links van me met een slappe lijn. Regelmatig laat ik haar wel volgen, vooral als ze hevig aan het snuffelen is. Af en toe staat ze ineens achterstevoren in de verte kijken. Misschien dat ze dan iets hoort of ruikt, wat buiten mijn gehoor- en reukgrenzen ligt.
Het zitten probeer ik nu zo functioneel mogelijk te maken. Bij het aandoen en losmaken van haar halsband en riem, moet ze eerst zitten. Dat is echter nog van korte duur. Regelmatig heb ik moeite om het smalle halsbandje om te doen bij Ruby. Ze is er een ster in om het bandje in haar bek te nemen, tot vervelens toe. Voordat ze haar eten krijgt, is ze het al helemaal gewend om te zitten. Voordat we naar binnen gaan na een wandeling of als ze een plaspauze heeft gehad, krijgt ze ook het commando zit. Als ik mijn schoenen aandoe, krijgt ze ook dit commando, zodat ik mijn veters rustig kan strikken. Dat is echter nog niet bij haar geland. Ze zit even en valt daarna direct aan op mijn veters. Dus daar moet ik wat stringenter optreden.
Het dagelijks thuis oefenen zet momenteel minder zoden aan de dijk dan de weken hiervoor. Het down-commando gaat wel iets beter, zolang ik het beloningssnoepje geleidelijk aan wat lager houd. Krijgt Ruby het down-commando, laat ze in ieder geval al haar kopje zakken: een eerste stap. Daar blijft het bij, haar voorpootjes blijven op de plaats waar ze staan. Pas als ik snoepje vervolgens iets lager houd, komt ze wel in de ligpositie. Staat Ruby of zit ze, levert het commando down zonder het snoepje te laten zakken enkel maar frustratie op. Ruby gaat op zulke momenten blaffen en weet duidelijk niet wat de bedoeling is.
Apporteren gaat ook nog niet zoals ik het wil. De eerste keren op cursus gebruik ik een stoffen speeltje. Een paar dagen geleden hebben we een 150 grams dummy aangeschaft. De dummy krijgt ze enkel om mee te oefenen en niet als speeltje. Gooi ik het stoffen speeltje weg, rent Ruby erachteraan en brengt het op het fluitsignaal naar me toe. Ze wordt beloond met aaien over haar rug en enthousiaste woorden voordat ik het los-commando geef. Gooi ik de dummy rent ze er ook naar toe. In plaats van de dummy te brengen gaat Ruby liggen en kauwt ze op de dummy. Ze heeft geen enkele intentie om naar mij toe te komen, hoe enthousiast ik ook reageer of op de fluit blaas. Het valt me op dat ze vooral op het touwtje en op het klosje van de dummy kauwt. Ook als ik die verwijder houdt Ruby de dummy echter voor zichzelf en is niet van zins om de dummy af te geven.
Maandag 2 november
Er staat weer een fikse wind en er valt behoorlijk wat regen. Ruby is dan ook wat ongeduriger. Als we terugkomen van een wandeling zijn we allebei kletsnat. Ik gebruik de hondenföhn om mijn schoenen en broek te drogen. Ruby moet nog niks van het apparaat hebben. Echt bang is ze er nou ook niet van. Sinds ze per ongeluk zelf bij de blaasmond terechtkomt blijft ze wel op veilige afstand. Zelfs op de laagste stand is de luchtstroom ook nog wel te sterk voor een pup. Voorlopig gebruik ik het apparaat enkel voor mezelf, terwijl Ruby staat toe te kijken.
Van de stofzuiger is ze in ieder geval niet bang, ook niet van de warme lucht die vanuit de bovenkant uitstroomt. Deze luchtstroom is echter aanzienlijk minder krachtig dan van de waterblazer.
Ruby ziet en hoort de golven op het betonnen talud slaan van de Oosterscheldedijk. Dat is nieuw voor haar. Tot nu toe is het steeds laag water geweest. Het is ook anders dan de golven die op het strand breken. De golfslag tegen de betonnen zeewering maakt meer lawaai dan het breken op het zandstrand. Ruby maakt er een spelletje van. Van tevoren weet ze niet wanneer een golf op het beton breekt. Gebeurt dit dan rent ze naar boven naar het fietspad. Even snel komt ze weer terug om te wachten op de volgende golf.
Het is ontzettend jammer dat er zoveel hondendrollen op de dijk liggen. Ruby moet goed in de gaten gehouden worden. Als ze maar even snuffelt tussen het gras ligt er meestal de behoefte van een hond. Echt balen dat er zoveel hondeneigenaren zijn die de stront van hun eigen hond weigeren op te ruimen. Zeker hier op de dijk, waar er maar weinig sociale controle is.
Dinsdag 3 november
In een maand tijds is Ruby uit de voorlopige autobench gegroeid. Deze is nu te klein voor haar. Bij Hokkendomein bestellen we een autobench. Hetzelfde bedrijf leverde al de nachtbench van Ruby. De kleine bench geven we weer terug aan het dierenasiel in Goes. Feitelijk gezien hebben we de bench niet gekocht voor €7,50 maar voor dit bedrag gehuurd. We hebben ook nog medicijnen over van Rufus, op advies van onze dierenarts geven we die ook aan het asiel.
Ruby stelt zich steeds onafhankelijker van ons op. We merken dat ze de grenzen verkent en opzoekt van wat wel mag en wat niet mag. Ik denk dat ze eigenlijk heel goed weet wat die grenzen zijn. Maar je kunt natuurlijk altijd proberen om meer ruimte voor jezelf op te eisen. Dergelijk gedrag hoort bij groeien. Dat dit allemaal bij het ontdekken hoort van de rangorde in onze kleine roedel, dat is voor ons alle twee duidelijk. Daardoor kan Ruby soms wel behoorlijk dwingend zijn. Zo komt ze uit zichzelf naar ons toe om op schoot genomen te worden. We negeren dat en nemen haar enkel op schoot als we haar roepen. Ondanks het negeren blijft ze heel vaak proberen om toch op schoot genomen te worden.
Aan de andere kant boeken we behoorlijke vooruitgang, vooral met het zit-commando. Ruby zit uit zichzelf bij de garagedeur als we naar binnen gaan. Ook als we naar buiten gaan hoef ik heel vaak het commando niet meer te geven als ik haar halsbandje en riem aan wil doen. Tijdens het wachten op haar voerbak zit ze eveneens uit zichzelf. Ze heeft dan nog wel moeite om haar voorpootjes stil te houden. Ik blijf net zo lang wachten tot ze echt stilzit. Overigens blijf ik in elke situatie het zit-commando geven, ongeacht of het nodig is of niet.
Een drukke dag voor Ruby èn voor ons. Een drukke dag dus. Om half tien puppycursus, na de cursus een rit van 1 uur naar ons oppasadres om wisselend op 3 kleinkinderen te passen en daarna nog eens een nieuw huis bezichtigen.
Vanwege het oppassen ruilen we voor de cursus van tijd, in plaats van 10:00 uur trainen we vanaf half tien. Gelukkig is één van de cursisten bereid om van tijd te ruilen. Ruby is weer ongedurig en heeft weinig aandacht voor me. Yvonne doet even voor hoe je dat kunt corrigeren. Even daarna neem ik het over en het werkt als een trein. De eerder geleerde oefeningen verlopen nu vlot. Ik ben echter nog niet helemaal tevreden over het down-commando. Ik neem aan dat dit in de loop van de tijd wel zal veranderen. We leren nu het begin van het blijf-commando. Dit commando verloopt heel eenvoudig en goed. Nu is het wel zaak om geleidelijk aan de tijd te verlengen en vervolgens de afstand. Een belangrijke opmerking vind ik dat je heel consequent met je linkerbeen moet beginnen te lopen bij het volg-commando en met je rechterbeen bij het blijf-commando. Dat was ik alweer vergeten. Ik krijg ook nog een tip om de dummy ook als dummy te laten gebruiken door Ruby (zie zondag 1 november). Ruby aan de lange lijn en als ze de dummy pakt haar met de lijn naar me toe trekken.
In verband met de aangescherpte corona-maatregelen van het kabinet zijn er de komende twee weken geen trainingen. Heel veel tijd om alle commando's stevig te oefenen thuis.
Tot onze verrassing komt Liesbeth kijken tijdens de training. Ze komt langs om Ruby te zien. Liesbeth is de oppas van Rufus als wij op familiebezoek gingen in de Verenigde Staten. Zij is een echte hondenliefhebber, Rufus was altijd helemaal dol op haar. Bovendien zijn wij dankzij Liesbeth nu de baasjes van Ruby. Al in mei tipt zij ons in een heel vroeg stadium dat Meggie waarschijnlijk een nest krijgt. Daardoor staan wij bovenaan de wachtlijst voor de pups. We zijn haar daar ontzettend dankbaar voor. Misschien logeert Ruby in maart volgend jaar ook wel bij Liesbeth en Ben. Ondanks de corona-perikelen boeken we op voorhand een appartement voor de wintersport. Natuurlijk is het afwachten of we daadwerkelijk kunnen gaan. Als het doorgaat kunnen we Ruby eigenlijk niet meenemen. In het appartement mogen namelijk geen honden. Het is de ook nog de vraag of we Ruby tijdig kunnen laten vaccineren tegen rabiës, wat in Frankrijk verplicht is.
Ruby is tijdens ons familiebezoek nu aanzienlijk rustiger dan de vorige week. Zowel de kinderen als Ruby zijn duidelijk beter aan elkaar gewend. Het is en blijft echter een zeer drukke dag voor haar.
Donderdag 5 november
Ruby ligt vanochtend onder mijn bureau in dromenland. Ze piept, kreunt, en ligt te schokken. Ruby verwerkt vast alle indrukken van de dag hiervoor. Tijdens de puppytraining gisteren is er nog verrassing. Een verrassing die ook met Rufus te maken heeft. Ik vraag Yvonne hoe het beste te reageren op het af en toe dwingend gedrag van Ruby (zie dinsdag 3 november). Ik krijg te horen dat je heel consequent moet zijn. Als Ruby na een verbod gewoon doorgaat met haar gedrag dan ben je niet duidelijk genoeg geweest. Bij ‘ernstig’ ongewenst gedrag werkt het goed om d’r op de rug te leggen. Je moet er dan wel goed opletten dat ze niet direct daarna opspringt, maar even blijft liggen. Ik vertel dat ik dat indertijd bij Rufus goed geleerd heb van Arno en ook toegepast heb bij Rufus. De eigenaar van de Heidewachtel pup die een paar meter verderop staat, kijkt op en zegt: "Rufus, Rufus?" Hij blijkt bekend te zijn met onze oude website over Rufus. Net als de mevrouw op woensdag 30 september heeft hij alle verhalen over Rufus helemaal gelezen en gevolgd. Sterker nog de website was de reden om een Heidewachtel aan te schaffen en de trainingen bij Multidog te volgen. Mijn zoon noemt me nu dan ook een Influencer avant la lettre. In ieder geval vind ik het heel erg leuk om te horen! Indertijd had ik veel vaste en regelmatige bezoekers op mijn website. Nu is dat een heel stuk minder en het aantal bezoekers zal ook niet zo snel groeien. Heidewachtels komen nu eenmaal veel minder voor dan Labradors.
De nieuwe autobench is binnen. Het is redelijk wat werk om het ding in elkaar steken. We twijfelen of de bench wel in de achterbak past. Vooraf nameten is niet zo eenvoudig omdat je de schuintehoek van de voor- en achterkant niet kent. Het blijkt heel erg mee te vallen. De bench past precies in de achterbak. Schuiven we de achterbank naar voren en/of de rugleuningen rechter op zetten, houden we zelfs nog ruimte over. We laten de achterbank en de rugleuningen zoals die zijn, des te steviger staat de bench geklemd. Voordat we de bench in de auto zetten laten we Ruby er eerst in de kamer een tijdje in liggen om er aan te wennen. Bij gebruik van de nieuwe bench in de auto heeft ze minder zicht op ons. Door de ventilatie-opening in de achterkant kan ze ons misschien net zien.
Foto's uit week 12
