Ruby 13 weken
Vrijdag 6 november 2020
Ruby is vandaag op de kop af 3 maanden oud en weegt 6,6 kilogram. De schofthoogte meten vind ik nog steeds moeilijk. Een aantal keren hebben mensen – die kennelijk op de hoogte van Labradors zijn – gezegd dat ze vinden dat Ruby mooi hoog op de poten staat en dat ze een stevige achterhand heeft (wat dat dan ook moge zijn).
Vanochtend moet Ruby tot onze schrik twee keer overgeven. Er is niet echt veel te ontdekken in de bruinige drab. Er zitten wat takjes in, er lijkt geen vlees in te zitten. Tijdens het buiten zijn let ik zoveel als mogelijk op dat Ruby geen ongerechtigheden binnenkrijgt. Ze is echter razendsnel en gaat sneaky te werk. Het zou me niet verwonderen dat ze iets opeet zonder dat ik het merk. Even later geeft ze nog twee keer over, maar komt er enkel slijm en gal mee. Ruby is minder actief dan anders en heel rustig.
We weten niet goed hoe dat bij een pup moet. We vinden haar nog wel erg jong om dat op eigen houtje uit te proberen. Vanwege onze onzekerheid hierover, bellen we onze dierenarts. Gezien de jonge leeftijd van Ruby moeten we toch maar even langskomen.
De dierenarts kan in zijn onderzoekje geen bijzonderheden vinden, Ruby ziet er gezond uit, de temperatuur is goed, haar vacht glanst en ze heeft een vochtige neus. Auscultatie van hart, longen, buik en darmen geeft geen afwijkingen weer. Ruby krijgt om eventuele problemen te voorkomen een injectie tegen infecties en een tabletje om het overgeven tegen te gaan. We krijgen het advies om gekookte vis of kip te geven. Eerst 1 lepel een tijdje later 2 lepels en zo de hoeveelheid wat opvoeren. Blijft dit allemaal binnen, kunnen we geleidelijk aan overschakelen op haar normale voer. De rest van de dag moeten we rustig aan doen: geen volle wandeltijden en niet al te veel spelen. Ik vul zelf dan maar in: vandaag ook geen oefeningen te doen.
Later lees ik op mijn eigen oude website dat een boterham in warm water eveneens goed zou zijn bij een pup met maag- en darmprobleempjes. Op het eind van de middag krijgt Ruby gekookte vis. Ze vindt het héérlijk en bedelt om meer. Na een tijdje is ze weer wat viever en levendiger. Later tijdens een korte wandeling heeft ze vaste ontlasting, met daarin een grote onaangetaste eikel! Hoogstwaarschijnlijk de oorzaak van haar overgeven.
Zaterdag 7 november 2020
Ik ben nu extra alert op hetgeen Ruby in haar bekje neemt. Tegen haar gewoonte in plast Ruby ’s morgens twee keer binnen en heeft ze in haar bench geplast. We denken dat het komt door de gekookte vis die ze gisteren heeft gegeten. Ze krijgt daardoor veel vocht binnen. Meestal laat ik haar – afgezien van de wandelingen na haar vier etenstijden – minimaal om de 2 uur even naar buiten gaan om op het grasveld te plassen. Vandaag is dat kennelijk niet voldoende en gaan we nu elk uur even naar buiten.
Een paar kinderen in de speeltuin roepen “Sammy” naar Ruby. Er loopt kennelijk een dubbelgangster in de buurt. Nu lijken kleine zwarte hondjes natuurlijk erg op elkaar.
Het wandelen aan de lijn gaat steeds beter. Soms moet ik zelfs even achteromkijken of ze er toch wel is, zo slap hangt de lijn achter me. Meestal loopt ze min of meer naast me mee en af en toe gaat ze naar de zijkant. Loopt ze voorop en trekt ze aan de lijn of snuffelt ze teveel naar mijn smaak, is een klein rukje voldoende om haar direct attent en naast me te krijgen. Steeds vaker kijkt ze omhoog of er een beloningssnoepje valt te scoren. Nu zijn we zover dat ik tijdens het wandelen met Ruby de sequentie oefen van zit – volg – zit – blijf. En zit – volg – zit – down.
Tijdens onze wandelingetjes komen we regelmatig honden tegen. Tot nu toe zijn het hoofdzakelijk positieve ontmoetingen. Een paar keer haal ik haar van de riem en mag ze een paar minuten met zo’n grote hond spelen. De meeste honden gaan voorzichtig met Ruby om. Als ik haar fluit komt ze meteen terug. Eén keer zijn we een oudere teef tegengekomen, waarvan het baasje zegt dat ze wat chagrijnig is en niet zo gediend is van pups. De hond negeert Ruby ook compleet.
Een andere hond, een reu, legt tijdens het spelen een voorpoot op de schouder van Ruby. Hij doet dat weliswaar heel voorzichtig. Ik fluit haar voor alle zekerheid toch maar terug. Van deze hond weet ik dat hij de eerste 7 maanden van zijn leven verwaarloosd in een schuur heeft doorgebracht. Zijn baasje heeft hem met veel geduld en liefde wel goed tot volwassenheid kunnen brengen. Ik heb daar echt heel veel respect en bewondering voor.
Langzamerhand kom ik zo weer vele oude bekenden tegen die ik vaak ontmoette toen ik met Rufus wandelde.
Zondag 8 november 2020
De stofzuiger is steeds minder beangstigend voor Ruby. Ze volgt het apparaat op de voet en ruikt aan de luchtuitlaat. Als de slang werkeloos zuigend op de grond ligt, ruikt ze voorzichtig aan de zijkant van de zuigmond. Direct springt ze terug, dat is toch wel heftig. Gelukkig komt haar neus niet in de zuigmond.
De waterblazer vindt Ruby verdacht. Ze kent het apparaat ook aanzienlijk korter dan de stofzuiger. Ze is nog niet van plan om er net als bij de stofzuiger aan te ruiken bij gebruik. Ze blijft vooralsnog op veilige afstand.
Dat Ruby in de rangorde fase is beland, ervaren we sinds enige dagen. In toenemende mate probeert Ruby meer ruimte te claimen en te veroveren. Mijn handen en vooral mijn linkerhand zit vol met wondjes door het bijten van Ruby. Ze is heel beledigd als ik haar dingen verbied, zoals dat in mijn handen bijten. Ik moet oppassen dat het aandoen van haar halsbandje geen gevecht wordt. Ze zit weliswaar keurig netjes te wachten. Het halsbandje omdoen gaat niet altijd even soepel. Ruby neemt het vaak in haar bek als ik het wil omdoen, of legt een van haar voorpootjes in de halsband. Als ik dat corrigeer probeert ze in mijn handen te bijten. Niet hard, maar toch. Andere keren blijft ze netjes zitten en gaat het halsbandje zonder problemen om.
We merken dat Ruby aan het groeien is. En zelf merkt zij dat zelf ook heel goed. Ze kan nu namelijk rechtop tegen tafels en stoelen staan. Ze ziet daardoor ineens veel meer. Op mijn bureau ligt een stukje kaas die ik van plan ben om op te eten. Ik krijg de kans niet. Ruby staat rechtop naast me en voordat ik haar kan wegduwen pakt ze het stukje kaas. Ik kan dan wel boos worden, maar dat helpt ook niet echt.
Af en toe gaat ze nog uit haar dak. Het woeste rondrennen zoals ze een paar weken geleden deed, komt nauwelijks meer voor. Af en toe moet Ruby nog wel eens tot rust en bedaren gebracht worden. Ze kan zich dan hevig verzetten, maar even later komt ze het dan wel weer goed maken.
Yvonne belt dat de puppycursus deze week toch doorgaat, op individuele basis en wat korter dan anders.
Woensdag 11 november
's Ochtends om half tien meld ik me bij Multidog. De kleine Heidewachtel is er ook, eerst denk ik dat ik de tijd niet goed heb doorgekregen. Het blijkt echter dat de Heidewachtel met zijn baasje bij Yvonne traint. Ruby en ik worden onder handen genomen door Arno.
Allereerst over de manier van aanpakken van ongewenst gedrag. Ruby eet takjes, plastic en eikeltjes. Arno laat zien hoe hij reageert op het springen van Ruby. Nauwelijks merkbaar corrigeert Arno Ruby. Ze springt niet meer. Pas als Arno begint met tegen mij te praten, pakt Ruby gelijk een takje om op te kauwen. Arno reageert bliksemsnel, direct daarna legt hij een takje bij de bek van Ruby. Ruby pakt het niet nog een keer. Ook na drie keer uitlokken neemt Ruby geen takje in de bek. Ze leert snel. Advies van Arno is: maak zo weinig mogelijk gebruik van gesproken taal. Benut vooral lichaamstaal, dat begrijpt een hond. Als Ruby doorgaat met uitdagen, betekent dat je niet duidelijk bent geweest. Dezelfde boodschap kreeg ik vorige week van Yvonne. Voor jezelf betekent het vooral doorpakken.
Hierin zal ik nog een hele slag moeten maken.
De serie commando’s zit – volg – zit – down en de serie zit – volg – zit – blijf verlopen goed. Het commando blijf geef ik wel te laat, als ik bijna voor Ruby sta. Ook het voorkomen gaat goed.
Het nieuwe commando is “vooruit”. In een wit bakje liggen een paar beloningssnoepjes. Ruby mag het even zien en er even aan ruiken. Ik houd Ruby aan de riem om haar tegen te houden; ik mag geen rukje geven, enkel tegenhouden. Arno loopt weg met het bakje en zet het op de grond neer. Vervolgens moet ik het commando “vooruit” geven en de riem loslaten. Door mijn concentratie zo sterk op Ruby te richten, vergeet ik het commando te geven en laat gewoon de riem los. Ruby sprint naar het bakje en in een tiende van het seconde is het leeg. Ik blaas op de fluit en Ruby komt weer terug gerend en ontvangt haar beloning. Als ze terug is, moet je wel de lijn direct vastpakken. Doe je dat niet, dan gaat ze zeker controleren of er misschien nog iets in het bakje zit.
We nemen het advies over om Ruby iets meer eten te geven dan de richtlijn aangeeft. Ik geef haar nu 90 gram per maatijd, wat neerkomt op 360 gram per dag in plaats 330 gram. Aanstaande vrijdag wegen we Ruby. We passen dan de hoeveelheid vlees opnieuw aan.
Donderdag 12 november
Tijdens de ochtendwandeling is Ruby niet erg geconcentreerd. Ze snuffelt overal en nergens aan. Als ik haar corrigeer verandert dit gedrag voor slechts korte tijd. We komen een nieuwe hond tegen. Een ruwharige teckel die ik niet ken. De teckel sleept de bazin achter zich aan naar Ruby, al roepende dat het niet Sammy van de buurvrouw is. Ik ben wel benieuwd naar die Sammy. Al kwispelstaartend maken Ruby en de teckel kennis met elkaar. Ruby wil gelijk met het hondje spelen. Eigenlijk wil ik de vrouw vragen waar die Sammy woont. Dat gaat echter niet, de teckel trekt de vrouw verder mee op hun wandeling. Ik wandel verder met Ruby. Bijna op het eind van de wandeling schrijden er twee jonge fazanthanen door een verlaten en stille straat. Enkel een kat verscholen achter een plant bij een oprit bespiedt de twee fazanten. Ik schat in dat de kat zijn kansen afweegt. Ruby en ik naderen de fazanten. Eén van hen loopt een tuin in en verdwijnt achter de begroeiing. De andere fazant blijft tot op 2 meter stil staan. Plots stijgt de fazant al hevig krijsend omhoog. Ruby schrikt zich een hoedje. Ik doe net alsof er niets gebeurt en loop door. Ruby volgt tijdens het meelopen de vlucht van de fazant. De loerende kat druipt teleurgesteld af.
's Ochtends voeren we met z’n drieën de oefening met het bakje met beloningssnoepjes twee keer uit. Het gaat precies zoals het moet gaan. Daarna de sequentie zit – volg – zit – down en die van zit – volg – zit – blijf. Deze worden wat slordig afgewerkt. Ik denk dat ik beter de volgorde kan veranderen en eerst de vertrouwde sequenties te oefenen en daarna pas de nieuwe oefening uit te proberen. De vooruit-oefening gaat 's middags niet goed. Ruby rent naar het bakje en schrokt alles naar binnen. Op de fluit komt ze in eerste instantie wel, maar eer halverwege keert ze weer terug naar het witte bakje. Dat er overigens niet meer staat. De tweede keer blijft ze bij Lia rondhangen en reageert ze niet op de fluit. Morgen proberen we het opnieuw, maar dan met de lange lijn.
De neus van Ruby werkt buitengewoon goed. Zodra ze heen en weer schiet en rondjes draait met haar neus dicht op de grond, weet ik genoeg. Er moet ergens onder de bladeren, onder de takken of tussen struikjes en planten een hondendrol liggen. En jawel hoor, binnen de kortste keren heeft ze de hondenstront getraceerd. Gelukkig pakt ze niet alles in haar bek en kan ik tijdig reageren. Ik weet nu immers wat ze gaat vinden.
Foto's uit week 13
Klik op een foto om het te vergroten. Gebruik de pijltjestoets of klik op de pijlen in de foto om te navigeren. Om de foto te sluiten klik op het kruis onder de vergrote foto
Ruby is vandaag op de kop af 3 maanden oud en weegt 6,6 kilogram. De schofthoogte meten vind ik nog steeds moeilijk. Een aantal keren hebben mensen – die kennelijk op de hoogte van Labradors zijn – gezegd dat ze vinden dat Ruby mooi hoog op de poten staat en dat ze een stevige achterhand heeft (wat dat dan ook moge zijn).
Vanochtend moet Ruby tot onze schrik twee keer overgeven. Er is niet echt veel te ontdekken in de bruinige drab. Er zitten wat takjes in, er lijkt geen vlees in te zitten. Tijdens het buiten zijn let ik zoveel als mogelijk op dat Ruby geen ongerechtigheden binnenkrijgt. Ze is echter razendsnel en gaat sneaky te werk. Het zou me niet verwonderen dat ze iets opeet zonder dat ik het merk. Even later geeft ze nog twee keer over, maar komt er enkel slijm en gal mee. Ruby is minder actief dan anders en heel rustig.
We weten niet goed hoe dat bij een pup moet. We vinden haar nog wel erg jong om dat op eigen houtje uit te proberen. Vanwege onze onzekerheid hierover, bellen we onze dierenarts. Gezien de jonge leeftijd van Ruby moeten we toch maar even langskomen.
De dierenarts kan in zijn onderzoekje geen bijzonderheden vinden, Ruby ziet er gezond uit, de temperatuur is goed, haar vacht glanst en ze heeft een vochtige neus. Auscultatie van hart, longen, buik en darmen geeft geen afwijkingen weer. Ruby krijgt om eventuele problemen te voorkomen een injectie tegen infecties en een tabletje om het overgeven tegen te gaan. We krijgen het advies om gekookte vis of kip te geven. Eerst 1 lepel een tijdje later 2 lepels en zo de hoeveelheid wat opvoeren. Blijft dit allemaal binnen, kunnen we geleidelijk aan overschakelen op haar normale voer. De rest van de dag moeten we rustig aan doen: geen volle wandeltijden en niet al te veel spelen. Ik vul zelf dan maar in: vandaag ook geen oefeningen te doen.
