18 december 2020 - 24 december 2020
Vrijdagochtend neemt de eerste plas en het eerste poeprondje - direct nadat Ruby uit de bench komt - wel een half uur in beslag. Andere dagen is het een kwestie van een paar minuten, voordat we weer terug binnen zijn. De vogeltaart van de vorige dag is spelbreker. Op wel vijf verschillende plekken gaat Ruby zitten om zich te ontlasten. Ze poept de zaden er weer uit zoals ze erin gekomen zijn. Inclusief het vet. Langdurig blijft ze zitten om daarna een eindje verderop weer te gaan zitten. Als ze wat opgelucht gaat lopen, denk ik dat het er allemaal uit is. Helaas is dat niet zo. Midden op straat gaat ze prompt weer zitten en poept nog meer zaad uit. In arren moede keer ik met Ruby terug naar een grasveld buiten onze straat. En jawel, daar komt weer een hele lading naar buiten. Uiteindelijk loopt Ruby wat besluiteloos heen en weer en neemt de route terug naar huis. Opnieuw verkeer ik in de veronderstelling dat ze nu onderhand wel klaar is. De 5 poepzakjes die ik bij me heb zijn ook allemaal verbruikt. Bij de garagedeur aangekomen, wil Ruby niet naar binnen, maar gaat weer in de poephouding zitten. Nu om echt het laatste gedeelte vogeltaart naar buiten te persen.
Het gewicht van Ruby neemt iedere week nog steeds fors toe. Een gewichtstoename van ongeveer 1 kilo is zo'n beetje standaard. Ook in de hoogte groeit ze goed. We verwachten dat ze relatief klein blijft. Haar pootjes zijn weinig fors.
Het weer in Zeeland ziet er uitnodigend uit. We besluiten om weer eens een bezoek aan Neeltje Jans te brengen. Ruby mag nu ruim 20 minuten wandelen. Ruimschoots voldoende om van het parkeerterrein naar het strand te lopen. Op het strand een tijdje rond te lopen en weer terug te lopen naar de auto.
Ruby kan bijna niet wachten om uit haar bench getild te worden. Wie weet herkent ze het nog van de vorige keer. We waren hier twee maanden geleden ook. Toen kon Ruby niet zelf naar het strand lopen en terug, dat zou te ver zijn. We hebben haar toen gedragen. Hoe anders is het nu. Ruby loopt vrolijk mee richting het strand. Op het strand laat ik haar eerst zitten. Als ze los van de lijn is moet ze een paar meter volgen. Die paar meter wordt aanzienlijk korter. Ruby rent rond, graaft her en der in het zand. Ze blijft wel voortdurend bij ons in de buurt en loopt niet ver van ons vandaan. Af en toe rent ze naar de zee en stopt haar snuit in het schuim van de golven. Een paar keer fluit ik haar voor, zodat ze eraan herinnerd wordt dat ze wel moet blijven luisteren. Terug bij de auto krijgt ze te drinken, maar ze heeft niet echt dorst. Thuis legt ze zich neer bovenop de convectorput. Al gauw valt ze in een diepe slaap. 's Avonds na de wandeling gaat Ruby direct haar nachtbench in.
Zaterdagochtend hetzelfde verhaal als de vrijdagochtend. Haar benchkleed en vetbed zitten onder de diarree. Arme Ruby, ze komt heel schuldbewust uit haar bench. We schieten gellijk naar buiten waar ze nog wat witte diarree spuit. Lange tijd probeert ze er nog iets uit te krijgen, maar dat lukt niet. De vogeltaart is deze keer niet de oorzaak. We denken dat ze een overmaat aan schelpen heeft gegeten en gelijkertijd zeewater binnen heeft gekregen. We geven Ruby de rest van de dag gekookte witte rijst met koolvis, in de hoop dat haar darmen en maag tot rust komen.
Omdat we bezoek hebben gaan we zondag opnieuw naar de Neeltje Jans. Deze keer zullen we er extra aandacht aan besteden dat Ruby geen schelpen eet en in ieder geval geen zeewater binnenkrijgt. Net als afgelopen zaterdag geniet Ruby van het strand. Ze blijft - voor ons heel plezierig - steeds bij ons in de buurt. Als Ruby kennis maakt met een grote Golden Retriever, kost het even wat moeite om haar terug te krijgen. Ik moet twee keer fluiten voordat ze komt. Gelukkig zijn er de volgende ochtend geen nare gevolgen van het strandbezoek.
We oefenen buiten vooral op het volgen en blijf-commando. Dit gaat redelijk goed. Af en toe is er sprake van wat chaos, omdat de beloningssnoepjes erg klein zijn en ik niet goed het brokje voor Ruby kan aangeven. Loslopen vindt ze heerlijk. Vooral in het moerassige weiland waar ze al dansend en springend door de plassen heen gaat. En de vleermuisheuvel op rent en er weer vanaf glijdt en springt. Een lust om te zien. Het uitstellen van het vrij geven is nog lang niet goed. Ruby is zo opgewonden dat ik nogal eens onhandig bezig ben met het losmaken van de riem en het voorhouden van een beloningssnoepje. Ze volgt dan vier tellen en vertrekt zonder beloning. Gelukkig is dit niet altijd zo, maar ik zal er toch strakker op moeten letten.
Sinds kort heeft Ruby aandacht voor de eenden en waterhoentjes in de vijver voor ons huis. Vooral het eendengesnater en het gespetter van aan- en afvliegende waterhoentjes doet haar oren spitsen. Voorheen had ze er geen oog voor. Nu gaat ze langzaam lopen, bijna sluipen en staat lange tijd stil met spitse oren tot de eenden of waterhoentjes wegvluchten. Wellicht wordt haar jachtinstinct wakker. Dit is overigens niet alleen thuis, maar ook in de parken.
25 december 2020 - 31 december 2020
Door de coronaproef "feest"dagen komt er weinig van het oefenen. Buiten doen we wel nog regelmatig de volg - zit - blijf - kom voor - oefening met of zonder fluit. Door de regelmatige regenbuien probeert Ruby zo snel mogelijk weer naar huis te komen. Regelmatig moet ik een andere kant oplopen of een tijdje stilstaan, omdat de lijn strak komt te staan. Ruby baalt dan als een stekker.
Zondag raast de storm Bella door ons land. Waarom die stormen tegenwoordig een naam moeten hebben is me een raadsel. Tijdens de ochtendwandeling is de wereld voor Ruby ineens helemaal anders. Ze komt oren en ogen te kort. De wind giert joelend, fluitend en gillend door hekken en omheiningen. De takken van hoge bomen zwiepen in de bulderende storm. Twijgen, takken grote stukken mos, graspollen, stukken karton, plastic zakjes en blaadjes tollen en rollen wentelend alle kanten op over de straat en het trottoir. Ruby weet niet welke kant ze moet opspringen om er iets van te pakken te krijgen. Zo sterk zijn af en toe de rukwinden dat Ruby zelf een kant opwaait, waar ze eigenlijk niet naar toe loopt.
De vogeltjes in de tuin mogen zich sinds kort ook al verheugen de aandacht van Ruby te krijgen. Vooral de duiven vindt ze verschrikkelijk interessant, daar kan ze echt minutenlang naar kijken. Regelmatig wordt er - soms erg zwaar - vuurwerk afgestoken. Ruby reageert er hoegenaamd niet op. Ze kijkt wel op of staat ineens stil als ze de knallen hoort, maar loopt op haar gemak verder. 's Avonds is ze toch altijd al alerter dan overdag.
Ruby heeft enorm veel last van haar gebit. Knor het varken moet het meest ontgelden. We hebben ook weer het kauwbotje tevoorschijn gehaald. Fanatiek kauwt ze daarop. Vannacht leggen we het in de diepvries, dan is het lekker koud. Behalve in onze handen bijt Ruby ook in onze kleding. Bij een beet in mijn mouw probeert Ruby uit alle macht iets uit haar bek te verwijderen, wat kennelijk aan haar tong geplakt zit. Ik denk eerst aan een stukje stof of een draadje. Als ik het uit haar bek haal, is het een kiesje. Knor is inmiddels niet meer bij de speeltjes van Ruby, maar is in de vuilnisbak verdwenen.
Ondanks het vuurwerkverbod, knalt het al dagenlang in Goes. Ruby heeft er nog steeds relatief weinig last van. Tijdens de wandelingen kijkt ze wel op, als er knallen zijn. Ik heb niet de indruk dat ze er echt van schrikt.
Ik zie er wel tegenop om op oudejaarsavond met Ruby naar buiten te gaan. Nu knalt het voortdurend en worden er vuurpijlen afgeschoten. Ze is er wel alert op, maar laat gelukkig geen echte angstverschijnselen zien. Zelfs even na de jaarwisseling 's nachts tijdens de laatste plas geeft ze eigenlijk geen krimp, ondanks het vele vuurwerk. Het is mistig door de kruitdampen en het ruikt hevig naar vuurwerk.
Ruby mag nu een tijdje niet loslopen. Iedere keer dat ze niet aan de lijn is, neemt ze iets in haar bek: stukken plastic en ander ongewenst materiaal. Als ik haar voorfluit komt ze niet en wordt het al gauw een pak-me-dan-als-je-kan spelletje. Ook thuis geeft ze niet zomaar dingen af. Ik oefen het apporteren binnen met een pup-dummy van 125 gram en een stoffen speeltje. Het stoffen speeltje apporteert Ruby wel, zij het niet erg netjes. Ik moet echt moeite doen om het uit haar bek te krijgen. De dummy apporteert ze totaal niet. Ze rent er achter aan, neemt het in haar bek, gaat liggen en kauwt er op. Ze wil het absoluut niet afgeven. Laat staan dat ze netjes voorzit en de dummy loslaat. Nu weet ik niet zo goed wat de juiste strategie is: enkel met het stoffen speeltje oefenen en voorlopig niet met de dummy tot ze het speeltje goed loslaat. Of juist enkel met de dummy oefenen aan een lange lijn. Zolang Ruby het apporteren nog niet goed uitvoert, laat ik haar niet los lopen.
Het grootste gedeelte van de wandelingen loopt Ruby met een slappe tweemeter lijn. Regelmatig laat ik haar een paar keer tijdens een wandeling 50 tot 100 meter volgen. Ik ben tevreden op de manier waarop dit verloopt. Ze kijkt nauwelijks omhoog naar mij, maar ze snuffelt niet. Ruby loopt in goed tempo mee aan de knie. Binnenkort ga ik het oefenen als we een hond of wandelaars tegemoet lopen.
1 januari - 7 januari 2021
Vrijdag op nieuwjaarsdag wordt Ruby pas laat wakker. We gaan pas na 9 uur wandelen. Onderweg heeft ze het druk met het snuffelen aan het afgeschoten vuurwerk en vuurpijlen. Als ik niet oppas, eet ze de (half) verbrande rotjes en ander ongein op. Weer eens wat anders dan haar van de poep van honden weg te houden. Vorig jaar lag er niet xoveel hondenpoep als nu. Het lijkt erop dat er nu ook veel meer honden rondlopen dan een jaar geleden. De eigenaren van deze honden zijn ook nog eens zeer slordig met het opruimen van de behoeftes van hun hond. De graskanten van welk pad dan ook liggen werkelijk bezaaid met uitwerpselen. Laat staan langs en op paden die niet direct langs huizen lopen. Bij dergelijke paden ontbreekt elke vorm van sociale controle.
Zondag. Deze week gaan de de commando's weer goed zoals het hoort. Uitgezonderd het down-commando en de apporteer-oefening. Bij het commando down, kijkt Ruby me niet-begrijpend aan. Pas als ik beloningssnoepje voor haar snoet op de grond houd, gaat ze door haar voorpoten. Ze tijgert daarna naar het beloningssnoepje. Dat gaan we eerst afleren. Ruby rent weliswaar naar een dummy of een speeltje en neemt het in haar bek. Ze is echter geenszins van plan om het voorwerp los te laten. Uit alle macht probeert ze het vast te houden. Het voorkomen zonder voorwerp in haar bek gaat prima. Ze zit rustig voor me om het beloningssnoepje in ontvangst te nemen.
Maandag en dinsdag valt het ons op dat Ruby steeds waakser wordt. Heftig blaffen als onbekenden aanbellen, terwijl haar nek- en rugharen rechtop gaan staan.
Voor het eerst sinds lange tijd, laat ik Ruby los van de lijn. Op een moerassig stuk weiland haak ik de lijn van haar halsband af. In een honderste van een seconde merkt Ruby dat ze niet meer aan de lijn zit. Ze neemt direct een run en sprint rondjes en alle kanten op door het weiland. Ik laat haar even uitrazen. Nou ja, even. Ruby krijgt er geen genoeg van. Ondertussen vindt ze een papiertje, wat ze in het voorbijrennen gelijk maar meeneemt. Als ik haar fluit komt ze niet direct. Het duurt echt even een tijdje voordat ze voor me komt zitten.
Door omstandigheden kan ik niet naar de cursus. Op woensdag gaat Lia dan ook met Ruby naar de cursus. Ze vertelt dat het goed is gegaan en dat ze er veel van op steekt. Deze week kan ik ook de site niet goed afronden.
Foto's uit week 19 tot en met week 21
